De periode voor een uitvaart is uitputtend, waarbij de uitvaart vaak gezien wordt als een soort eindpunt. Daar wordt naartoe geleefd. Maar dan, dan zit de uitvaart er op en blijft er een leegte achter. In de eerste weken ervaar je rust en ruimte. Dit heb je gehad en het is je gelukt. De drukte van alles moeten regelen is weg, het leven gaat weer door en jij moet je zien staande te houden en een nieuwe balans zien te vinden zonder je dierbare. De afgelopen weken gaan door je hoofd als een soort film. Maar nu alles weer tot rust is gekomen, merk je dat er gaten zitten in je herinneringen. Wie waren er nou bij de uitvaart? Wie stak er nou een kaars aan? En wie hadden ook alweer bloemen meegenomen? Scheen de zon eigenlijk die dag?
Een uitvaart is vaak een beladen en belangrijke gebeurtenis. Iedereen is daar met zijn/haar eigen emoties. Daar wil je geen vreemde bij en al helemaal niet iemand die dat ook nog vastlegt. Of juist wel?
De keuze voor een afscheidsfotograaf is natuurlijk heel erg persoonlijk en de motivatie om die keuze te maken is voor iedereen anders. Wanneer het overlijden heel plotseling is, kan het fijn zijn om een tastbare herinnering te hebben. Of wanneer een deel van de dierbaren niet bij de uitvaart aanwezig kunnen zijn. Maar misschien ook wel om vast te leggen dat dit stuk ook bij het leven hoort. Net als een bruiloft of een geboorte.
Als afscheidsfotograaf is het de bedoeling om onopvallend te zijn. Om op te gaan in de omgeving. Zodat je als een vlieg op de muur, pure gevoelens en gebeurtenissen kunt vastleggen. Al ontkom je er niet aan om ook zichtbaar te zijn. Maar dan wel op een gepaste manier en met respect voor ieders wensen.
Het is niet de bedoeling om in te zoomen op verdriet en pijn, maar om op zoek te gaan naar de liefde en het leven. Om vast te leggen wat er gebeurt. Het verhaal te vertellen van uw dierbare en zijn/haar naasten. Ook in het laatste stukje van het leven en de dood.
Zonder liefde, is er geen rouw.
Reactie plaatsen
Reacties